Şehirler arası otobüste arkamda bağıra bağıra telefonla konuşan takım elbiseli adam, önümde koltuğu ağzımın içine kadar yatırmış üniversite öğrencisi kız yolculuk ediyorduk. Önümdeki üniversite öğrencisinden çalışabilmek için bilgisayarımı açacağımı koltuğu biraz kaldırmasını rica ettim. Cevap verme nezaketi bile göstermeden kulaklığını taktı ve duymamazlıktan geldi. Kulaklığı taktı fakat dinlediği 2010'ların saçma rap şarkısını onunla beraber biz de dinliyorduk. Arkamda takım elbiseli bağıra bağıra telefonda iş bağlamaya çalışan abimiz, önümde son ses rap dinleyen ve koltuğunu ağzımın içine kadar yatıran üniversite öğrencisi kızımızın olduğu bu absürt ortamın içinde Cemil Meriç'in bir sözü geldi aklıma.
